Reggio Emilia Eğitim Yaklaşımı

Reggio Emilia Yaklaşımı, İtalya’nın Reggio Emilia kentinde doğmuş bir erken çocukluk eğitim metodudur. 1945’te İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesinden sonra, öğretmen Loris Malaguzzi ve Reggio Emilia’daki aileler tarafından geliştirilmiştir. Bu yaklaşım, çocukların yaratıcı ve eleştirel düşünme becerilerini geliştirmeye odaklanır ve çocukların öğrenme süreçlerine aktif olarak katılmalarını teşvik eder.

• Çocuk Merkezli Eğitim: Çocuklar doğal olarak meraklı ve öğrenmeye heveslidir. Reggio Emilia yaklaşımı, çocukların kendi ilgi alanlarına göre öğrenme süreçlerini yönlendirmelerine olanak tanır.
• Çevrenin Önemi: Sınıf ortamı “üçüncü öğretmen” olarak görülür. Öğrenme ortamı, çocukların keşfetmelerini ve yaratıcı olmalarını teşvik edecek şekilde düzenlenir.
• Projeye Dayalı Öğrenme: Çocuklar, gerçek dünya problemlerini keşfetmelerini ve çözmelerini sağlayan uzun vadeli projeler üzerinde çalışırlar. Bu projeler, çocukların ilgi alanlarına dayanır ve öğretmenler tarafından yönlendirilir.
• Dökümantasyon: Öğrenme süreci boyunca çocukların çalışmalarının belgelenmesi önemli bir unsurdur. Bu, çocukların düşüncelerini, hipotezlerini ve öğrenme süreçlerini yansıtan fotoğraflar, çizimler ve yazılı açıklamalar şeklinde olabilir.
• Aile Katılımı: Aileler, eğitim sürecinin aktif bir parçası olarak görülür. Ebeveynler ve öğretmenler arasında sürekli bir işbirliği vardır.
• Öğretmenin Rolü: Öğretmenler, çocukların rehberi ve destekleyicisi olarak hareket ederler. Çocukların meraklarını teşvik eder ve onlara öğrenme süreçlerinde yol gösterirler.